MARÍA VIRXE DO CARME

Cando era pequeniño, e amáis máis grande que agora,

cando empezaba a vivir e mais tamén a morrer,

fai uns 35 verans,

coñecín unha muller que tiña un ano máis que min (17),

a máis fermosa do mundo,  coñecido e por coñecer,

era bonitiña afeito, ¡éravos moita muller!;

íntegra por fora e por dentro,

inconmensurable persoa fermosa inconmensurable!

Era unha deusa perfecta, non tiña ningún defecto;

o defecto está en non saber describila,

en non a poder coñecer.

Chamábase María, ¡como se iba a chamar!,

María virxe do Carme, con apelidos galegos

que falaban de moitos biquiños e das prantas

virxes  das  aldeas da nosa terra.

Se eu soubera falar, se eu soubera escribir,

¡canto diría dela!, faríalle unha poesía

coma unha cestiña a unha boneca;

ninguén deste mundo pode,

porque fai falta unha poesía do ceo

para non faltar a verdade con esta deusa,

muller, persoa e femia,

tan riquiña, tan fermosa,

sin ninguna poesía, e con unha soa palabra,

¡PERFECTA!